گرینده

چه می‌گویم که چون لعنت شنید او ازان لعنت همه گرینده دید او

«یوسف » مصر نکویی، از جهان رفت و، چشم عالمی گرینده است

ای بی‌رخ تو چو لاله‌زارم دیده گرینده چو ابر نوبهارم دیده

یک خنده نکرد از پی جان داری بیمار گرینده کسی نیز به ماتم نفرستاد

ترا صبح از غریبی می رهانند اگر چون شمع، شب گرینده باشی

هین امید اکنون میان را چست بند خیز ای گرینده و دایم بخند

کند شکایت هجر تو یک بیک خواجو بخون دیده ی گرینده دمبدم تحریر

ابر گرینده به یک گریه گهر می‌ریزد غنچه بر شاخ ز بس خنده سپر می‌آرد

چو چشم چشمهها گرینده شد باز دهان یاسمین از خنده شد باز

ای روی تو رخشنده‌تر از قبلهٔ گبر وی چشم من از فراق گرینده چو ابر