گرم دل

به خون گرم دل پیوست با یار بس، ای گریه که می وصل سریش است

بازم بسینه عشق و جنون جوش می زند وز خون گرم دل بدرون جوش می زند

مگر رسید به پابوس بحر چون سیلاب به آه گرم دل سنگ خویش آب کنید

فلک را از تف دل گرم دل کرد زمین در عشق گل از دیده گل کرد

قدسی شود چو معرکه رستخیز، گرم دل بد مکن که عشق ظفر می‌دهد مرا

شعر به‌سرعت از آن فضای ابتدایی می‌گذرد و سپیده‌دمان تاریخ طلوع می‌کند «لای سنگ-آسیاها به چرخش/بر فراز بت آرزوها/دشنه‌ای کوه‌پیکر به چرخش است/خون طلب می‌کند از سپیدی/سایه‌اش می‌گذارد نقاب از/گورکن‌های گرم دل خویش» سنگ آسیا و دشنه واژگانی جدید برای انسان بدوی‌اند، طلیعهٔ روزگار جدید و واژهٔ «بت آرزوها» معنویتی ابتدایی را با خود حمل می‌کند؛ و آخر این داستان، انسان است با تنهایی‌اش. به هر شکلی که باشد و هر مسیری که طی کند «مرده و از یاد گریخته شبحی/تنهایی کویر را به دوش/می‌برد»

اگر می شد مرا از زر دم گرم دل چون آهنش می ساختم نرم

عمری دمید بر تو دل گرم بافسون وز کین نگشت گرم دل آهنین تو

تشنه گرم دل ز شربت سرد خورد بر قدر آنکه شاید خورد

همچنان شکر عشق می‌گویم که گرم دل بسوخت جان بنواخت

به پند و نصیحت چنان گشت گرم دل سخت او کرد چون موم نرم