گردش روزگار

مشو سُخرة گردش روزگار که هرگز نماندست بر یک قرار

بدین سان بود گردش روزگار خنک مرد با شرم و پرهیزگار

همی خوار گیری شمار ورا همان گردش روزگار ورا

بلی گردش روزگار ای عزیز بگردانَد اخلاق و عادات نیز

تو ای غافل از گردش روزگار نیاموخته پند آموزگار

ندانست کز گردش روزگار چه چیز آیدش بی‌گمان در کنار

فرو گوید از گردش روزگار جهان‌جوی را آنچه آید بکار

نه آگاه از گردش روزگار که دیگر چه آراست مکاره کار

در گردش روزگار دیر است که‌آتش زبر است و آب زیر است

از بخت به فریادم و از چرخ به درد وز گردش روزگار رخ چون گل زرد