گران سنگی

باری به گران سنگی عشق تو ندیدم عمری ست که دوش دلم این بار کشیده ست

کوه با چندان گران سنگی بنزد حلم او در سبکساری چو برگ کاه پیش صرصرست

تا نیائی تو به همرنگی برون کی شود از تو گران سنگی برون

کوه را هست از گران سنگی به حلمش نسبتی زین سبب درکوه یزدان معدن گوهر نهاد

عشق است گر افکنده به دل لنگر تمکین گردون ز گران سنگی این بار، شکم داد

الا تا خاک را از گوهرش خیزد گران سنگی الا تا باد را از عنصرش زاید سبکساری

هر گران سنگی شود زاندیشه روزی سبک آسیا را دانه می اندازد از تمکین خویش

خاک بوده است آن گران سنگی که اکنون زر شده است باد از آن کردیش پندارم که خاک انگاشتی

کوه با چندان گران سنگی بجنب حلم او باشد از روی سبکساری بسان پرکاه