گران جانی

همه چیزی ز لطف حق با تو جز گران جانی است ارزانی

نه تو رحم آوری و نی اجل آید ما را از دل سخت تو فریاد و گران جانی ما

دور از آن روح مجسّم زنده‌ای زین گران جانی رضی شرمی بدار

مردی حکیمی را پرسید: چسان است که تحمل گران جانی از تحمل باری گران سخت تر است؟ گفت: از آن رو که در بردن بار گران، روح و جسم هر دو مددکاراند اما گرانی گرانجان را تنها روح تحمل همی کند.

ز می گر شد گران جان سبکبار گران جانی مکن دستی سبک دار

پیر چون گشتی، گران جانی مکن گوسفند پیر قربانی مکن

روز هجرت ز گران جانی خود حیرانم که نرفته‌ست چرا جان گرامی ز تنم

در گوهر جان بنگر اندر صدف این تن کز دست گران جانی انگشت همی‌خاید

ای سبک عقلی که از خویشش گرانی داده‌ای وی گران جانی که سوی خویشتن بربوده‌ای

چو نَبوَد ملک با تو اندر حدیث گران جانی از حد مَبَر چون خبیث