گذرگه

ازان ره که در پای پیل آمدش گذرگه سوی رود نیل آمدش

راست گفتی که بر گذرگه باد نافه ها را همی گشاید سر

ممر بادگشایی به خانه زان غافل که هست شمع حیات تو در گذرگه باد

یکی مرد دهقان در آن مرغزار فروخفته بود، از گذرگه کنار

هرکه رفتی بدان گذرگه بیم گشتی از زخم تیغها به دو نیم

کارِ گیتی همه ناهمواریست این گذرگه ره هموار نداشت

وانکه از خصم در گذرگه حرب بجهد ناوک یلان باشد

وبا خیزد از تری آب و ابر که باشد نفس را گذرگه سطبر

عدو ز دشت پراکنده گشت و شد سوی شهر بهر گذرگه پرداخته یکی سنگر

ز موسی رهروی آموز اگر خواهی به دیدن ره گذرگه برفراز کوه و گه بر قعر دریا کن