گدازیده

سپیده دمش گشت و کوره سپهر هوا بوته زر گدازیده مهر

برهنه تن و موی و ناخن دراز گدازیده از رنج و درد و نیاز

هر شمع گدازیده شد روشنی دیده کان را که گداز آمد او محرم راز آمد

بنگر به ستاره که بتازد سپس دیو چون زر گدازیده که بر قیر چکانیش

بگفت این و شد بر رخ اشکش ز درد چو سیم گدازیده بر زرّ زرد

نگار و نقش چون گلبرگ باشد گدازیده شود چون آب واری

از عشق شب زلفت آن ماه گدازیده وز پرتو رخسارت خورشید فغان کرده