گدازان

سینه بریان دیده گریان تن گدازان دل کباب

وجودی دارم از مهرت گدازان وجودم رفت و مهرت همچنان هست

که این گلرخ ز بی شیری مادر گدازان شد ز بهر شیر و شکر

بمان چندی بر این سرکوه چون برف گدازان کن به یادم عمر را صرف

هر شبی تا روز می‌سوزم گدازان همچو شمع دم به دم از سوزش من چله روشن کرده‌ای

علمدار سپاه جان گدازان ترنم ساز بزم نوحه سازان

شه از سودا‌ی شیرین شور در سر گدازان گشته چون در آب شِکر

جان و جاه خصم سوزان و گدازان روز و شب چون به آتش در حشیش و چون به آب اندر نمک

رها کن تا که چون ماهی گدازان غمش باشم که تا چون مه نکاهم من چو مه زان پس نیفزایم

تنت زآتش تب چنان بد گدازان که جان شریر از شرار جهنم