گاه و بیگه

روز و شب گاه و بیگه از باران غافل از راه آب و ناودان

در سپاهان بود خواهم گاه و بیگه روز و شب چشم و گوش و جان و دل بر راه کاشان داشته

حیلتی همچون صغیر انگیزم و هر گاه و بیگه در تصور آرم او را جمله اعضایش ببوسم

تا خطیانش بود روزی بایوان آورند گاه و بیگه شاه را خطبه سرا مدحتگر است

ور ز دیوانش نبودی ماه را بر رخ جواز کی توانستی که بودی گاه و بیگه در سفر

سعادت ازلی با تو روز و شب همبر خدای عزوجل با تو گاه و بیگه یار

چو شمع زرد و نحیف و ز عشق آتش جاه به گاه و بیگه پروانه وار در تک و پو

در خمار عشق چشمش ز آن بود دایم دلم کآنچنان سرمست بیند گاه و بیگه بی ملش

پس بریزم همه را در خم قیر اندوده گاه و بیگه زنمش لطمه رسد تا به کمال

به هر سو که می‌رفت همره بدید به گردش همه گاه و بیگه بدید