گالیله

بررسی سبک باروک با در نظر گرفتن کشف‌های علمی سدهٔ هفدهم نیز ثمربخش است. دست‌آوردهای گالیله و نیوتن نمایان‌گر گرایشی نو به علم بود؛ گرایشی مبتنی بر یگانگی ریاضیات و تجربه. این دو قوانین ریاضی حاکم بر اجسام متحرک را کشف کردند. این کشف‌ها راه‌گشای اختراع‌های نو و پیش‌رفت تدریجی پزشکی، استخراج معادن، دریانوردی و صنعت در دورهٔ باروک شد. شیوهٔ باروک آمیزهٔ خردگرایی و نفس‌پرستی، آمیزه‌ای از ماده‌گرایی و معنویت است.

به زیر کشیدن زمین از مرکزیت جهان، موجب شکل‌گیری این ایده می‌شد که شاید ساکنان آن هم از مرکزیت عالم هستی خارج و دلیل آفرینش کل هستی نباشند. گالیلئو گالیله در کتابی با عنوان گفتگو در باب دو نظام عمده عالم، استدلال‌هایی نیرومند به نفع کوپرنیک ارائه کرد. اما در همان حالی که جهان علم سرشار از ستایش بود دنیای روحانیت آکنده از خشم و غضب بود.

هیچ مدرکی از اینکه گالیله چنین حرفی را در دادگاه خود بیان کرده باشد وجود ندارد و در صورت گفتن چنین حرفی مطمئناً برایش بسیار خطرناک بوده‌است. در اولین زندگینامه گالیله که بدست شاگردش وینچنزو ویویانی در سال‌های ۱۶۵۵ تا ۱۶۵۶ میلادی نوشته شده حرفی از این گفته او نیامده‌است.

بر پایهٔ یک افسانه گالیلئو گالیله که خود نیز یک پیزایی بود، آزمایش‌هایش در مورد سقوط آزاد را در طبقات بالای این برج انجام داده‌است.

به معنای «و همچنان آن حرکت می‌کند» است که توسط گالیله هنگامی که توسط دادگاه روم محکوم به