کوچه گرد

هوای نفس ترا کوچه گرد ساخته است وگرنه نقد بود هر چه مدعای دل است

تهمت کش وصالم و در گرد کوی تو جز گرد کوچه بهر من کوچه گرد نیست

هر که چون دل کوچه گرد زلف وکاکل گشته است در فضای جنت المأوی نمی گیرد قرار

اوراق دل ز منت شیرازه فارغ است تا کوچه گرد زلف حواس است بوی دوست

به خودسری نتوان کوچه گرد شد زاهد رموز عشق و جنون، اوستاد می خواهد

خرقه اش را بخیه از دندان سگ باشد مدام هر تهیدستی که گردد کوچه گرد احتیاج

ما گدایان کوچه گرد و فاقه مست فقر او از لااله تیغی بدست

دلا از پای منشین گر هوای زلف او داری که صد پا کوچه گرد زلف را چون شانه می باید

گرچه هر شب بر سر راهم کمین شحنه است کوچه گرد عشقم و باکی ندارم از عسس

تا همچو دیده‌ام نبود کوچه گرد شهر از پا فتاده و سر کویی گرفته دل