کماهی

ای در هوای مهر تو ذرات کاینات واقف نه از کماهی ذات تو هیچ ذات

چو رنجیدند یارانت کماهی نبخشندت اگر صد عذر خواهی

به مردم ز من احکام کماهی رساندی چه اوامر چه نواهی

سرمه واری وام کن از خاک پای اهل دید تا مگر اشیای عالم را کماهی بنگری

همانا که رأی همایون شاه ندارد ز حالم کماهی خبر

اسرار وجود را کماهی دیده نظر خدای بینت

شوی خود از اراده خود کماهی فنا اندر ارادات الهی

بر لوح جبین یار خوانده نقش ازل و ابد کماهی

تأمل شبهه ایجاد است در اسرار یکتایی ز وهم ظاهر و مظهر برآ سیر کماهی ‌کن

عاشقان در آتش عشق تو خود را سوختند تا کماهی سر عشق و عاشقی آموختند