کبود بر

خاقانیا به سوک پسر داشتی کبود بر سوک شاه شرع سیه پوش بر دوام

از چرخ کبود بر دلم زنگاریست وز دهر سیه سپید بردل باریست

آنروز که فلک سیاح را خرقه کبود بر سر افکندند بزبان حال گفت: این جامه اهل ماتم است بمن چرا رسید؟ گفتند: آهسته باش که هر که را تکوین و تخلیق از بخار و دود بود، شعار و دثار وی سیاه و کبود آمد، یعنی که این طراز جامه ماتم وجود است.

بس که تو در خاک خواهی بود و زین طاق کبود بر سر خاک تو می‌تابد به زاری ماهتاب