کاهش ارتفاع

حرکت گندوانا به جنوب، سرد شدن زمین و کاهش ارتفاع سطح در یاها را می‌توان از مهم‌ترین عوامل انقراض یایان اردوویسین نامید.

چنین تصور می‌شود که حرکات صفحه‌های پوستهٔ زمین سبب افزایش طول قله و جابه‌جایی آن به سمت شمالشرق می‌شود. گزارش‌های حاصل از دو محاسبه نشان می‌دهند که آهنگ تغییرات به صورت ۴ میلیمتر افزایش ارتفاع و ۳–۶ میلیمتر حرکت به سمت شمالشرق در سال است. اما دیگر محاسبات حاکی از آن است که جابه‌جایی بیشتر از این مقدار (۲۷ میلیمتر) بوده و حتی کاهش ارتفاع نیز پیشنهاد شده‌است.

عمر این ماهواره همچون اغلب ماهواره‌های فروسرخ پیش از آن، وابسته که عمر سیستم خنک‌کننده آن است. برای بالابردن بازدهی، تلسکوپ می‌بایست در دمای بسیار سرد نگهداری می‌شد. در مورد این تلسکوپ ۷۳ کیلوگرم ابرشاره هلیوم، دمای تلسکوپ را در ۲ کلوین نگه می‌داشت. تلسکوپ با بخار هلیوم خنک نگه داشته می‌شد تا اینکه در نهایت پس از ۱۰ ماه در ۲۲ نوامبر ۱۹۸۳، به دلیل بخار شدن کل مخزن هلیوم و افزایش دمای تلسکوپ و ناتوانی در ادامه رصدها، ماهواره به تدریج با کاهش ارتفاع مدار به زمین نزدیک شد.

دماهای ثبت‌شده توسط ماهواره‌ها معمولاً اعداد بالاتری را نشان می‌دهند که می‌تواند ناشی از پیچیدگی‌های حاصل از کاهش ارتفاع ماهواره باشد؛ از این رو این اعداد به اندازهٔ اندازه‌گیری‌های انجام‌شده روی سطح زمین قابل اعتماد نیستند.