کاستیل

پس از آنکه مالت به کشور تحت‌الحمایه انگلیس تبدیل شد، در سال ۱۸۰۵ این ساختمان به مقر نیروهای مسلح انگلیس در مالت تبدیل شد. همچنین به عنوان محل اقامت افسران انگلیسی نیز مورد استفاده قرار گرفت. در سال ۱۸۱۴، یک گروه معلول از ارتش مصر در این ساختمان اسکان یافتند. در سال ۱۸۴۰ یک عبادتگاه پروتستان در یکی از اتاق‌های طبقه اول افتتاح شد. در سال ۱۸۸۹ یک ایستگاه سیگنالینگ برای برقراری ارتباط با کشتی‌های جنگی ناوگان مدیترانه ای که در بندرگاه بزرگ لنگر انداخته بودند، روی سقف نصب شد که به برج کاستیل معروف شد.

اوبرژ دو کاستیل بر روی دو سکه یادبود در سال ۲۰۰۸ توسط بانک مرکزی مالت به تصویر کشیده شد. سکه نشان سردر ساختمان در یک سمت و نشان ملی مالت را در سمت دیگر داشت.

بسیاری از ساکنان جزایر قناری در دهه ۱۴۳۰ میلادی به مسیحیت گرویدند. حاکمیت بر این جزایر بین پرتغال و پادشاهی کاستیل مورد مناقشه بود. عدم وجود کنترل مؤثر بر این جزایر موجب گشته بود این مکان هر از گاهی مورد حملات جهت به بردگی گرفتن ساکنان واقع شود.

ژوزف بناپارت در طول اقامت خود در ویتوریا گام‌های مهمی برای سازماندهی نهادهای دولتی از جمله ایجاد شورای مشورتی دولتی برداشته بود. پادشاه حکومتی را منصوب کرد که رهبران آن گروهی از روشنفکران تشکیل دادند که برنامه اصلاحات را اتخاذ کردند. دادگاه تفتیش عقاید، و همچنین شورای کاستیل که به سیاست ضد فرانسوی متهم شده بود، لغو شد. او حکم پایان دادن به حقوق فئودالی، کاهش جوامع مذهبی و لغو عوارض گمرکی داخلی را صادر کرد.

اوبرژ دو کاستیل بین سالهای ۱۷۴۱ تا ۱۷۴۴، در زمان مانوئل پینتو دا فونسکا، به سبک باروک اسپانیایی برچیده و دوباره ساخته شد. ساختمان جدید با طرح‌های آندره آ بلی ساخته شد و نظارت بر ساخت و ساز برعهده دومنیکو کاشیا بود. برخی از تغییرات، از جمله بزرگ شدن در اصلی، در سال ۱۷۹۱ انجام شد.

اوبرژ دو کاستیل به سبک باروک ساخته شده‌است. این ساختمان دارای دو طبقه با نقشه مستطیل شکل و یک حیاط مرکزی است. نمای آن به یازده جناح توسط ستونهای باریکی تقسیم شده‌است. پنجره‌های تزئین شده در نمای فرورفتگی تنظیم شده اند. این ساختمان دارای کرنیس ادامه‌دار است و گوشه‌های آن به سبک روستیک تزیین شده‌است.

اوبرژ دو کاستیل در سالهای ۱۵۷۳–۱۵۷۴ به طراحی معمار جیرولامو کسار ساخته شد. مهمانسرای اصلی، که نقش اوبرژ د کاستیل و پرتغال در بیرگو، پایتخت سابق را به عهده گرفت، به سبک مانیریست ساخته شد و از آن به عنوان ابتکاری‌ترین طرح مهمانسرا یاد می‌شد. ساختمان یک طبقه داشت و ستوان‌های چوبی نمای آن را به ۱۱ بخش تفسیم کرده بودند. طرح مهمانسرا از نقاشی اواخر قرن هفدهم و نقاشی اوایل قرن هجدهم الهام گرفته شده بود.