معنی کلمه کاذی در لغت نامه دهخدا
کاذی. [ ذی ی / ذی ] ( ص نسبی ) منسوب به کاذة که قریه ای است از قراء بغداد. ( سمعانی ورق 470 ب ).
کاذی. ( اِخ ) ابوالحسن احمدبن محمدبن ابراهیم وی از کاذه به بغداد می آمد و در آنجا حدیث میگفت و از محمدبن یوسف بن الطباع و محمدبن الهیثم بن حماد و ابی العباس محمدبن یونس الکدیمی و عبداﷲ بن احمد حنبل روایت کرد و از او ابوالحسین بن زرقویه و ابوالحسین بن بشران روایت کرده اند. وی ثقه بود و ابن زرقویه او را به زهد وصف کرده است. ( انساب سمعانی ورق 470 ب ).
کاذی. ( اِخ ) ابی العباس. از او ابوالحسین اسحاق بن احمدبن محمودبن ابراهیم روایت دارد. ( معجم البلدان ). نیز رجوع به کاذی ابوالحسن احمد شود.