کاتو

بروتوس جوان با شور و حرارت بسیار فلسفه خواند و مطالعات خود را ــ چنان‌که رسم جوانان اشرافی آن زمان بود ــ در یونان تکمیل کرد و در میان مکاتب فلسفی به آکادمی آنتیوخوس اشکلونی گروید؛ فلسفهٔ رواقی‌گریِ دایی‌اش کاتو نیز تأثیری بزرگ بر او نهاد. او همچنین محقق تاریخ و عاشق شعر و هنر نیز بود. او سه رساله در باب اخلاق نگاشته بود که باستانیان آن‌ها را تحسین کرده بودند اما برای ما برجای نمانده‌اند: «درباب فضیلت»، «درباب صبوری» و «درباب تکالیف.»

پلوتارک، مؤرخ یونانی، در کتاب حیات مردان نامی خود زندگی‌نامه‌ی بروتوس را با جانبداری‌ از این سزارکُش نگاشته و او را قهرمانی در برابر آن جبار نمایانده و فضیلت و حکمتش را ستوده است. او در کتابش زندگی‌نامه‌ی بروتوس را موازی با آنِ دیون سیراکوز نگاشته است. مارکوس آئورلیوس، امپراتور روم از ۱۶۱ تا ۱۸۰ میلادی، در فصل نخست کتابش، تأملات، از فردی ناشناس به‌نام سوروس[یادداشت ۴۴] یاد کرده که به او عشق ورزیدن به خویشاوند و حقیقت و عدالت را آموخته و به‌واسطه‌ی او با تراسئا پتوس، هلویدیوس پریسکوس، دیون، کاتو و بروتوس آشنا شده و از او ایده‌ی «سیاست مبتنی‌بر برابری قوانین، برابری حقوق همگان، برابری آزادی بیان» و «حکومتی مونارشی که اولویت را به آزادی اتباع می‌دهد» را فراگرفته است.

در این میان، با شکست جمهوری‌خواهان (محافظه‌کاران) در شمال‌آفریقا در فوریهٔ ۴۶ ق.م. بدست سزار و متعاقباً مرگ تراژیک کاتو ــ که ترجیح داد خود را بکشد نه اینکه تسلیم سزارِ دیکتاتور شود ــ بروتوس بسیار غمگین شد و از سیسرون خواست تا رساله‌ای تمجیدی در باب فضایل دایی‌اش کاتو بنویسد؛ خودش هم بدست خود رساله‌ای در این‌باره نگاشت. این کار واکنش منفی حامیان قیصر و خود قیصر را برانگیخت، چنان‌که او، باوجود گرفتاری‌اش در جنگ داخلی، رسالهٔ برضد کاتو را نگاشت. در ۴۵ ق.م. بروتوس کلاودیا را طلاق داد و با دختردایی‌اش پورکیا،[یادداشت ۲۰] دخترِ کاتو، ازدواج کرد.

زندگی اولیه اوکیو نو کاتا در اسناد تاریخی ثبت نشده است. او با کیاما ماساچیکا (木山正親) از ولایت هیگو ازدواج کرد. شوهر او یک فرمانده جنگ سامورایی بود که ابتدا به خاندان ریوزوجی و بعداً به خاندان آسو خدمت کرد. اوکیو بیشتر به خاطر دوئل کردن سامورایی معروف، کاتو کیوماسا، در یک مبارزه شناخته شده است.

بازرس کلوزو که از شانزده سوء قصد به جانش به سلامت جسته، تبدیل به یک افسانه شده است. باند قاچاق مواد مخدر موسوم به ارتباط فرانسوی، برای نشان دادن قدرت خود به «مشتریان»، به دنبال از بین بردن بازرس کلوزو است. آنها یک جنایتکار فراری را به اشتباه به جای کلوزو می کشند. کلوزو که مرده تلقی می شود، از افتخار مراسم تشییع جنازه ملی برخوردار می شود. بازرس دریفوس، مافوق سابق و «دشمن نزدیک کلوزو» از آسایشگاه روانی که در آن بستری بوده، مرخص می شود ( مراجعه شود به قسمتهای قبلی) . کلوزو هم به نوبه خود به کمک کاتو تحقیق را دنبال می کند. همه آنها در هنگ کنگ با هم ملاقات می کنند

ادواردو کاتو آخرین بازی ملی خود را در سال ۱۹۲۴ میلادی انجام داد.

اونیروکو دان: بهترین‌های اِس‌اَنداِم کارگردان: فومیهیکو کاتو (۱۹۸۴)

لوکانوس در شعر حماسی-تاریخی ناتمامش به‌نام فارسالیا[یادداشت ۴۳] داستانی تخیلی وصف می‌کند که در آن، در طول جنگ فارسال، بروتوس به‌سان یک سرباز معمولی لباس پوشیده است و می‌کوشد سزار را بکشد. این شاعر از قهرمانش می‌خواهد در انجام این کار تهورآمیز شتاب نکند، او را «فخر امپراتوری، آخرین امید سنا و آخرین نامِ بزرگِ خاندان خاندان یونیا» می‌نامد. تیتینیوس کاپیتو، که در دوران امپراتوری دومیتیانوس و نروا و ترایانوس مناصب گوناگون دولتی داشت و رفیق پلینی جوان بود، خانه‌اش را با تندیس‌های بروتوس و کاسیوس و کاتو آراسته بود. جوونال بروتوس و کاتو را نمونه‌های مردان خوب می‌داند.

در ۱۴ سالگی او به مدت ۲۱ شب در تئاتر نیویورک در نقش‌هایی چون هملت، هیستینگز و کاتو به روی صحنه رفت.

هنگامی که اولایت هیگو بین کونیشی یوکیناگا و کاتو کیوماسا در سال ۱۵۸۷ تقسیم شد، پس از تکمیل لشکرکشی کیوشو، کیوماسا از خاندان آسو به سرزمین‌ها حمله کرد. و اوکیو برای دفاع داوطلب شد.