چمن افروز

از غیرت فکر چمن افروز تو صائب گل، اشک جگرگون شد و از چشم چمن رفت

از بهار چمن افروز چه گل خواهد چید؟ می پرستی که نباشد به گرو دستارش

گلی زینسان چمن افروز و دلکش که رویش در چمن افروخت آتش

از میان گل و خاشاک دویی برخیزد چمن افروز شود چون شرر یکرنگی

شعر یکدست تو صائب تا چمن افروز شد آستین بر روی گلهای بهار افشانده ایم

مجنون تو هم بر سر خاکستر گلخن جان داد و بهار چمن افروز ندانست

همیشه تا چمن افروز چرخ مینا رنگ ز برج حوت به برج حمل کند اقبال

از بهار چمن افروز بود برگ گلی آنچه از حسن تو در دیده مصور گردید