چراغ صبح

گو میفروز آسمان هرگز چراغ صبح را ماه من چون چهره بگشاید شب افروزی کند

عقود گوهر تیغت عروس ملک را زیور زلال چشمه ی طبعت چراغ صبح را روغن

گر امشب صبحدم سردی کند در مجلس گرمم به آه سینه برخیزم چراغ صبح بنشانم

نظر با ساعد سیمش چراغ صبح را ماند برآرد گر ید بیضا سر از یک آستین با او

به عاشق می دهی تعلیم جان دادن، چه بی دردی! چراغ صبح می داند طریق جان فشانی را

از فنا پروا نباشد مردم بی برگ را برگ گردد چون چراغ صبح لرزان از خزان

شب مظلم ز رخسارت چراغ صبح روشن شد چرا، اخترشناس امشب پی اختر نمی‌گیرد

چه پرتو است که نور چراغ صبح دهد چه شعله است که در شمع آسمان گیرد

فغان از جمع چون بنشست برخاست چراغ صبح چون برخاست بنشست

چون چراغ صبح می میرد برای خامشی بس کز آن رو شمع محفل زردرویی می کشد