چرا و چون

به چراگاه دیو بر ز یقین چه و چند و چرا و چون را هین

در آن ثُقبه چرا و چون نگنجد که از تنگی نَفَس بیرون نگنجد

تو گرد چون و چرا گر همی نیاری گشت چرا و چون تو را ما به جان خریداریم

نوشته بر سر ما یفعل الله چرا و چون کجا گنجد درین راه

الا ای بهمنی جان برادر مکن از این چرا و چون سخن سر

زین پیش اگر دم از جنون میزده‌ام وانگه قدم از چرا و چون میزده‌ام

بنگر چو شد عیان بلباس چرا و چون آنکو نهان بکسوت بیچون بی چراست

و اگر باز از قرار دوستی آن زلف بر گردد چرا و چون به زلف بی قرار تو چرا گویم

دانا ز تو چون چرا و چون پرسد بالات سخن نگوید، ای برنا

تاکی به چرا و چون دهی عمر به باد ای بنده خدایی به خدا بازگذار