چتر سیاه

زمین را برآورده چتر سیاه ز ماهی شده قیرگون تا به ماه

و آنجا که رفت باز نگردد مگر که شب چتر سیاه بر کشد از حد قیروان

برداشت بت من از سر آن چتر سیاه زان پس که دل سپاه بس برد ز راه

با فرّ او به جعبه و ترکش تفاخر است تیغ کبود و جامه و چتر سیاه را

ماه منیر و مهر فروزنده پرتوی هست از مه درفش و ز چتر سیاه تو

تو ز دوری دیده‌ای چتر سیاه یک قدم فا پیش نه بنگر سپاه

ماهرویی هست پنهان زیر این چتر سیاه سرسری مگذر چو باد از زلف مشک افشان شب

سایه بان ساخته ز چتر سیاه زآفتاب حوادث اند پناه

صفت چتر سپید از پس آن چتر سیاه چون شب قدر و سپیده دم عید از پس آن

پرده از رخ برفکن بنما بعالم آن جمال حیف باشد بررخت چتر سیاه موی تو