چاکو

با وجود مساحت کم، دو سیستم جغرافیایی در استان توکومان مشهود است: شرق استان در نزدیکی منطقه گران چاکو با اراضی هموار و غرب آن با دره‌های تنگ (در شمال غرب) و کوه‌های نوک تیز (در جنوب شرق و نزدیکی پامپاس). سررو ال بولسون با ۵۵۵۰ متر بلندترین قله در شمال غرب توکومان قرار دارد.

سه منطقه عمدهٔ هوخوی عبارتند از: فلات ۳۸۰۰ متری آلتی پلانو، با قله‌های ۵۰۰۰ متری که بیشتر استان را در بر می‌گیرد. ناحیه مربوط به رود بزرگ هوخوی که از دره تنگ کبرادا ده اومائوکا عبور می‌کند و منطقه گران چاکو در جنوب شرق و در پای رشته کوه سیه راس

گریبانم ز دستت چاک چاکو نخواهم دوخت تا روز قیامت

استان بخشی از منطقه گران چاکو می‌باشد که به سبب شرایط آب و هوایی غیرعادی اش " جهنم سبز " نام دارد. خشکسالی‌های مکرر، جغرافیای استان را به بیابان می‌کند. در مقابل، باران‌های شدید و سیل‌های اتفاقی نیز، منطقه را به شکل جنگل‌های گرمسیری درمی‌آورد.

در اوایل قرن ۲۰، استان توانست اراضی مورد مناقشه با استان چاکو را به دست آورد. بدین ترتیب استان دارای ۴ شهر و ۳۵ هزار نفر جمعیت شد. احداث سد لوس کوئیروگا در سال ۱۹۵۰زمین‌های کم‌آب استان را آبیاری می‌کرد.

بیشتر استان بخشی از منطقه مرطوب پامپاس می‌باشد که شامل زمین‌های سبز و هموار است. در شمال استان منطقه گران چاکو قرار دارد.

بین سال‌های پایانی سده ۱۹ و اوایل دهه ۲۰ مهاجران بسیاری از آلمان، کانادا و روسیه به چاکو آمدند.

پیش از ورود اسپانیایی‌ها به آمریکای جنوبی، استانی که اکنون چاکو نام دارد مانند دیگر استان‌های آرژانتین، زیستگاه بومیان (گوارانی، ویچی و توبا) بود. از آنجا که استان، منبع عمدهٔ غذایی برای ساکنان اولیه بود، آن را چاکو (در زبان کچوا به معنای شکار) نامیدند.

۳ مورد از میراث‌های جهانی یونسکو در ایالات متحده متعلق به تمدن پوئبلو است: پارک ملی میزا ورده، پارک ملی تاریخی فرهنگ چاکو و تائوس پوئبلو. همچنین کنده‌کاری‌های زمینی متعلق به بومیان آمریکا در پوتری پوینت هم توسط یونسکو به عنوان میراث جهانی به رسمیت شناخته شده است. در منطقه دریاچه‌های بزرگ، اتحادیه ایروکوا وجود داشت که مابین قرون دوازدهم تا پانزدهم میلادی به وجود آمده بود. قبایل الگونکیان که به شکار، تله‌گذاری و تا حدی زراعت می‌پرداختند هم مهم‌ترین قبایل سواحل اقیانوس اطلس بودند.