چاه غبغب

دل را بر چاه غبغب تو در ورطه ی اضطراب بینم

به چاه غبغب خوبان که از وفور صفا برون تراود ازو آب گوهر شهوار

خوشا همسایه منعم، که لعل آبدار او ز آب زندگی لبریز دارد چاه غبغب را

که کندت در زنخدان چاه غبغب که ز آب زندگی کردش لبالب

ز حسرت رسن زلف و چاه غبغب او نه طرفه گر دل من رغبت گناه کند

چون تو گرفتار داریم بسیار در دام زلف و در چاه غبغب

ز تلخ و شور چه زمزمم بشویی لب به چاه غبغب ساقی و راح ریحانی

آب خضر معلق آن چاه غبغب است ظلمات را بزلف سیاهت نشیمن است