پریشان روزگار

گفت: قاسم، بر سر خاک مذلت پیش من چون تو بسیاری پریشان روزگار افتاده است

عام نادان پریشان روزگار به ز دانشمند ناپرهیزگار

شب که هر تارش به آشوب دگر آبستن است سایه زلف پریشان روزگار حسن اوست

تا شوند آشفته‌تر جمعی پریشان روزگار زلف مشکین ترا آشفته‌تر باید نمود

چو سوی زلف خوبان رفت، سوی ما نیاید دل وگر آید سیه روز و پریشان روزگار آید

روزگاری شد که با جمعی پریشان روزگار بسته در زنجیر آن زلف پریشان اندریم

شد تهی دست و پریشان روزگار نی به دستش بود کسبی و نه کار

جوانی خاک کردم بر درش، روزی بگفت آن مه که آن پیر پریشان روزگار از در درون آید

به خط و خال خوبان هر که دل داد سیه روز و پریشان روزگار است

خوشوقت شد دماغ پریشان روزگار روزی که ما چو عود به این مجمر آمدیم