پریرخ

پیش اغیار آن پریرخ تا دو سنبل شانه کرد هردو عالم را پریشان بر دل دیوانه کرد

گو مکش جامی در افسون سخن بیهوده رنج کان پریرخ را فراغت بینم از افسون او

امروز آن پریرخ بسیار نازنین است تا خود چه لعبت آرد از ناز بر سر ناز

وان پریرخ که شد ستیزه حور شهری آراسته به سر نه به سور

عشق نورزد بلعبتان پریرخ مهر نجوید ز شاهدان ستمکار

یا چون میان یار ز هستی کنار کن یا ترک آن پریرخ لاغر میان بگیر

دلتنگی پریرخ کنعان ز رشک دوست دانیم ما که در بن چاهش گرفته ایم

ای پریرخ مه نو ابروی شوخ تو ندید ورنه دیوانه و انگشت نمایت بودی

مرنج از راستی دلدار فایز تو بازی آن پریرخ شاهباز است

امروز ای پریرخ کز حسن آفتابی در سایه توام من از خود مساز دورم