پرکین

ز اندوه تسلیم غمگین مباش از آن بدگهر مرد پرکین مباش

آفتاب روزگار است آن بت و چون روزگار هرکجا تاند بجای مهر دل پرکین کند

دل را بروم، ملک تو کنم تا تو دل خود پرکین نکنی

که آن آفرین باز نفرین شود وزو چرخ گردنده پرکین شود

به جنگ هر یکی زان خرس پرکین دو خرس آسمان دادند تحسین

به ناگاه آن شیر پرکین و خشم درختی کهن شاخش آمد به چشم

همه کوهساران ما این بود مرا دل ز دینار پرکین بود

تفو باد برجان پرکین تو بدا بر تو وکیش وآیین تو

همه کار گردنده چرخ این بود ز پروردهٔ خویش پرکین بود

نیم شب آن مرد پرکین و ستیز بر لب بامی نشست از بهر میز