پرکاله

دیده ام گردید اگر بی مایهٔ نقد سرشک از جگر پرکاله بگشاید دکان تازه ای

من آب طلب کردم ازین دیده درین سوز او خود همه پرکاله خون جگر آورد

بی تو اخگر در درونم از جگر پرکاله بود دل مرا در تشت آتش همچو داغ لاله بود

بهار آمد نگه می غلطد اندر آتش لاله هزاران ناله خیزد از دل پرکاله پرکاله

بر خرقه ی تسلیم زن از سوزن اخلاص یک رقعه ز پرکاله ی ارباب حقایق

نمک چگونه نسایی به چشم من که مرا به نوک هر مژه پرکاله جگر باشد

نالهٔ جانکاه عاشق رخنه در جان افگند بس کن این شیون فغانی کز دلم پرکاله خاست

خنده را سرمایه ی صد ناله ساز اشک خونین را جگر پرکاله ساز

جمال او به فلک عرضه کردم و خورشید نمود چهره که پرکاله ای ازان این است

دهد بوی جگر پرکاله آهم بود از دودمان ناله آهم