پرده پوش

اگر چه ظلمت شب پرده پوش بی ادبی است تو بی ادب، ادب خود نگاه دار مخسب

به روی تازه نتوان پرده پوش فقر گردیدن که آتش عاقبت از دست خالی در چنار افتد

نیست غمازی طریق عاشقان پرده پوش ورنه صائب خوب می داند که رسوای که ای

از دل پر خون تراوش کم کند اسرار عشق پرده پوش راز گوهر سینه دریا بس است

برداشت پرده از رخ معشوق لم یزل آن کش خدای بر دو جهان پرده پوش کرد

پرده پوشان تا بعیبت پرده پوشد پرده پوش ورنه خود رسوا شوی گر دیگران رسوا کنی

خموشی پرده پوش عیب باشد بی کمالان را ز بیداران بود در زیر دامن پای خوابیده

چو اسرار الهی پرده پوش است مگر مرآت حق بینی است این رخ

از آن، گل سینه چاک انداخت خود را در گریبانش که سازد پرده پوش عیب خود آن جامه گلگون را

ای لطف تو دستگیر هر خود رایی وی عفو تو پرده پوش هر رسوایی