پرخم

هست از تیغ کج او تکیه گاه اقبال را پرخم آید در نظر زان روی چون ابروی یار

به زلف و جعد همه سال پرخم و شکن است خم و شکن همه بر عارض و جبین دارد

دل جای در آن طرّه پرخم خواهد جان خون دل از دیده ی پر نم خواهد

هر کجا ذکری از آن ابروی پرخم می رود گر رود آنجا حدیث ماه نو کم می رود

لرزه‌ام بر رگ جان افتد و افتم درپات باد اگر از سر آن طره پرخم گذرد

ز قد پرخم من در ره عشق بر آب چشم من پل می‌توان کرد

نی‌نی گرهی ز زلف پرخم بگشای تا صبح به صد هوس سیه‌پوش شود

ای ترک جفاپیشه لختی به وفا دم زن بگشای ز ابر و چین بر طرّهٔ پرخم زن

گردن‌ گردنان هفت اقلیم بستهٔ خم خام پرخم من

چون گوی شد دل من و زلفین پرخم است گوی مرا ربود بچوگان خویشتن