پر شور و شر

در این پر شور و شر وادی،در این بی بام و در منزل بمأوائی، پناهی، مأمنی، کهفی، نیم رهبر!

ای حرف خط و خالت چون آیت قیامت بر لوح چهره تو پر شور و شر نوشته

آسیای فلک و گرد حوادث در وی نسخه ای از سر پر شور و شر مردان است

چون عید شد سال دگرشد عیدگه پر شور و شر مردم دوان در یکدگر، بهر تماشایی عجب

مرا گر درین شهر پر شور و شر دریدند گرگان به سر پنجه بر

در گذر زین عالم پر شور و شر صائب که تخم در زمین شور بالیدن نمی داند که چیست

از شور و شر دور زمان تا شوی ایمن از خم به قدح بادهٔ پر شور و شر انداز

گذارید ازین دشت پر شور و شر برمشان به سوی دیار دگر

دل بجان آمد مرا زین عالم پر شور و شر راه بنما سوی قدسم عیش بی آزار ده

مباش تند که نقش نگین ز همواری درین قلمرو پر شور و شر نشسته درست