پر برگ

الحقت دنیا چه پر برگ اوفتاد کاولین آسایشش مرگ اوفتاد

زنو گشت پر برگ و برشاخ ها بیاراست گلبن بسی کاخ ها

گل گشاید سفره پر برگ بهر عندلیب صبح خیزان را زند بر سفره گلبانگ صلا

واعظ چرا نباشد گل گل؟ شکفته دارد باغی چو گوشه گیری پر برگ بینوایی!

گلستانیست پر برگ و نوا خاک در سلطان که آبش رنگ و خاکش بو دهد نسرین و ریحان را

درختان بسی دید پر برگ و بار همان بیل بر دوش، دهقان زار

چو زادن از برای مرگ آمد کرا این زیستن پر برگ آمد

صائب از کلک تو شد آفاق پر برگ و نوا این قدر برگ و نوا در غنچه منقار کیست؟

ز حق آن لعنتش پر برگ آمد اگرچه دیگران را مرگ آمد

گر چه به هر باغ بس لاله و گل ریخته ورچه به هر خانه پر برگ و نوا کرده بود