پتانسیل خوردگی

بسیاری از مهارکننده‌های خوردگی، پوشش‌های محافظتی روی سطح فلز تشکیل داده و از این طریق تماس احتمالی فلز با اجزای تهاجمی را کاهش می‌دهند. برای محافظت از خوردگی فلزات، بازدارنده باید به سطح فلز برسد و روی سطح فلز جذب شود یا با محصولات واکنش‌های الکتروشیمیایی واکنش دهد. سازوکار حفاظتی بازدارنده‌های آندی، کاتدی، و جاذب متفاوت هستند. سازوکار حفاظت بازدارنده‌های آندی (فسفات، کرومات، مولیبدات‌ها و نیترات‌ها) بر اساس واکنش با سطح فلز و تشکیل لایه‌های غیرفعال از اکسیدها و هیدروکسیدها یا نمک‌ها است. این نوع بازدارنده‌ها به‌طور مؤثری پتانسیل خوردگی فلزِ تحت حفاظت را، تحت تأثیر قرار می‌دهند. سازوکار حفاظت بازدارنده‌های کاتدی عموماً بر اساس واکنش با محصولات نیم واکنش کاتدی

روی سطح فلز جذب می‌شوند و تشکیل یک پوشش محافظ روی سطح فلز می‌دهند. سازوکار جذب این نوع بازدارنده‌ها می‌تواند به صورت فیزیکی یا شیمیایی باشد. جذب فیزیکی در نتیجه نیروی ضعیف کولنی بین اتم‌های بازدارنده و اتم‌های فلزی تشکیل می‌شود. اگر پیوند قوی بین اتم‌های بازدارنده و اتم‌های فلزی برقرار شود جذب شیمیایی اتفاق افتاده‌است. معمولاً به بازدارنده‌های آلی، بازدارنده‌های غیر پسیوکننده می‌گویند و تأثیر چندانی بر پتانسیل خوردگی فلز نمی‌گذارند.