وقت سحر

مباش وقت سحر بی ستاره ریزی اشک که نور چهره گردون ز گریه سحری است

نسیم صبحگاهی چون سموم است از این آتش که در وقت سحر شد

نگه را گل به دامن از بهار صبح پیری کن چو شبنم چشم خود وقت سحر ای سیدا بگشا

هیچ شک نیست که: روزی اثری خواهد کرد تیر آهی که به وقت سحر انداخته‌ایم

اگر وقت سحر بادی ز کوی یار در جنبد دل بیمار مشتاقان ز هر سو زار در جنبد

همیشه تا فکند دست صبح وقت سحر ز تاب شعلهٔ خورشید بر سپهر طناب

داعی حق بلبل است در چمن ایرا که هست وقت سحر در سخن نایب شمع جهان

ای وای بر آن کز غم وقت سحر تو او را به جز از وقت صبوحی سحری نیست

کامد آن بیغوله را وقت سحر صبح دولت از افق برداشت سر

از چشم عاشقانت شب خواب شد رمیده زیرا که بی‌دلان را وقت سحر کشیدی