واحد نظامی

این واحد در ابتدا کاملاً متشکل از «ترک‌ها» بود که معمولاً از شام یا آناتولی بودند. این «ترک‌ها» همگی ترک نبودند، و شامل آلبانیایی‌ها، یونانی‌ها، بلغارها، کردها، مالتی‌ها و غیره بودند. اعراب و بربرها اجازه پیوستن به این واحد نظامی را نداشتند. دلیل این امر آمیزه‌ای از نژادپرستی فرماندهان سپاه علیه مردم محلی بود و ترس از اینکه پذیرش الجزایری‌های محلی در این سپاه‌ها باعث شورش آنها شود.

با نزدیک شدن نیروهای آلمانی به پایتخت، واحد نظامی نوت به سمت جنوب منتقل شد، در حالی‌که آریادنا با فرزندانش در پاریس اقامت داشتند. او شروع به کار در یک کارخانه کرد، اما تنها سه روز بعد از شروع کار، کارخانه به دلیل فرار بسیاری از افراد از پاریس، بسته شد. کمی قبل از اینکه آلمانی‌ها وارد پاریس شدند، او به شوهرش در تولوز پیوست.

سونگون تا پس از مرگ کیم ایل سونگ، در سال ۱۹۹۴ به‌عنوان یک سیاست رسمی دولتی نمایان نشد. کیم جونگ ایل، پسر کیم ایل سونگ، در پی اولین بازدید خود از یک واحد نظامی در سال ۱۹۹۵، سونگون را به‌عنوان «ایده‌ای انقلابی برای اهمیت دادن به ارتش» و «سیاستی که بر وحدت کامل و صمیمانه حزب، ارتش و مردم و نقش ارتش که به‌عنوان پیشتاز عمل می‌کند» معرفی کرد. این تغییری از سیاست پیشین دولت، یعنی جوچه کیم ایل سونگ بود. به گفته دولت کره شمالی، الهام کیم جونگ ایل برای سونگون از دیدار با پدرش در مقر لشکر زرهی سپاه ۱۰۵ سئول در پیونگ یانگ در ۲۵ اوت ۱۹۶۰ حاصل شد. دولت کره شمالی ۲۵ اوت را یکی از روزهای تعطیلات ملی و روز سیاست سونگون نامیده‌است.