هوسناک

که با نفس هوسناک دل از نقش خرد پاک چو جامی شده بیباک رسانم به تو آزار

هوس آیین هوسناک بود جان عاشق ز هوس پاک بود

وآن‌تبه کارکه‌شد زین سه فضیلت محروم نره دیویست هوسناک و ددی مردم‌خای

شکار عشق نبود هر هوسناک نبندد عشق هر صیدی به فتراک

کی پیچ وخم از طبع هوسناک برآید این ریشه محال است ازین خاک برآید

عاشق حذر از آه هوسناک ندارد کز تیر هوایی بود آسوده نشانه

صائب چه اثر در دل معشوق نماید آهی که ز دلهای هوسناک برآید

چونست که بر عاشق دلخسته حرام است وصلش که بیاران هوسناک حلال است

گفتم آه آتشین بس کن، نه من خاک توام نه مسلسل هم‌چو آبم تا هوسناک توام

از چهره بی شرم شود عشق هوسناک زان حسن بپرهیز که محجوب نباشد