هم رشته

گر نه پیوسته است با هم رشته جان ها، چرا عمر کوته شد مرا از پیچ و تاب دیگران؟

که ای دادگر داور مهربان به هم رشته پیوند روز و شبان

هم شیشه ی عقل را شکستی ای نفس هم رشته ی عشق را گسستی ای نفس

بر شاخ امید اگر بری یافتمی هم رشته خویش را سری یافتمی

روا نبود ملامت بر صفایی که من هم رشته طاقت گسستم

هر که با ما می کند نیکی، نمی پاشد ز هم رشته شیرازه اوراق احسانیم ما

فلک تا چند مرغان دگر را آشیان بندی به شاخ گل مرا هم رشته ای آخر ز پروا کن

نرهید از امل تجرد هم رشته دارد قفای سوزن‌ها

زان زنی پیری به خون آغشته بود ریسمانی چند در هم رشته بود

کارهای بی سرانجامان، ز خود گیرد نظام اشک ما دلخستگان، هم رشته و هم گوهر است