هراسنده

بشد رنگش از روی و ترسنده ماند ز بیمش دل و جان هراسنده ماند

ببینی تو امروز رزمی زمن که گردد هراسنده زان اهرمن

از آن حال، آن قوم ناپاکدین هراسنده گشتند و اندوهگین

هرکه از کردگار ترسنده است خلق عالم ز وی هراسنده است

چو گنجینهٔ غارش آمد به دست هراسنده شد مرد یزدان پرست

ز خون‌خوار دارا هراسنده گشت که آسان نشاید برین پل گذشت

گرفتم ره دشت پویان به پیش هراسنده دل پای از خار، ریش

با رنگ لعل شیر هراسنده انس یافت تا نام نامیش قزل افتاد و ارسلان

ز مرد و زن شهر نیم دگر هراسنده گشتند و آسیمه سر

اندیشها که وهم هراسنده کرده بود با شوق گفتنم نه چنان بود صبح‌دم