نوخیز

شدست دیدهٔ وحشی شکوفه دار و هنوز در انتظار ثمر زان نهال نوخیز است

این نیاز بلبل شیدا به بانگ زیر و بم ای گل نوخیز در گلشن برای ناز تست

ز وصف خط نوخیز تو گردد زبان چون مغز پسته در دهن سبز

داشت در پرده شاهدی نوخیز در ترنم ز پسته شکر ریز

تازه شود لاله چو رخسار دوست غنچهٔ نوخیز نگنجد به پوست

تو را تا غیر آمد ای گل نوخیز بر بالین گه از خارم بود بالین گه از خارا کنم بستر

صبر اگر بر خار غم اهلی چو بلبل باشدت صد گل شادی بر آرد گلبن نوخیز ما

با لب لعل و خط نوخیز و زلف مشکبیز هر بلا را اول و هر فتنه را آغاز باش

تیغ بر خط سبز خویش مکش کشت نوخیز ایمن از درو است

قیامت شد به پا از جلوه نوخیز شمشادش تماشا در بهشت افتاد، از حسن خدادادش