نواساز

معنی کلمه نواساز در لغت نامه دهخدا

نواساز. [ ن َ ]( نف مرکب ) مغنی. ساززننده. ( ناظم الاطباء ). ساززن. ( فرهنگ فارسی معین ). نغمه پرداز. نوازنده :
نواسازی دهندت باربدنام
که بر یادش گوارد زهر در جام.نظامی.نواساز خنیاگران شگرف
به قانون اوزان برآورده حرف.نظامی.نواسازان چمن ِ املا و نغمه پردازان گلشن ِ انشاء. ( حبیب السیر ص 122 ). || تصنیف ساز. ( فرهنگ فارسی معین ). رجوع به نواسازی شود.

معنی کلمه نواساز در فرهنگ عمید

۱. آهنگ ساز.
۲. آوازخوان، مغنی.

جملاتی از کاربرد کلمه نواساز

گر نواساز و غزل خوان کنی آهنگ سماع راه بر نغمه سرایان خوش آهنگ زنی
شنیدم نواساز بستان راز ز فغفور چین شد چنین نغمه‌ساز
بصد پرده بلبل نواساز گردد چو بگشاد بر شاخ صد در شکوفه
نخستین بگفتم بدو راز را که بردند مرغ نواساز را
چو بلبل شدی گه نواساز عشق فکنده ز پرده برون راز عشق
گل را فراز شاخ بین در جلوه ناز آمده شرح نیاز خویش را بلبل نواساز آمده
درین ره بلبل طبع نواساز هم از پرواز ماند هم ز آواز
نوا پرداز ای مرغ نواساز که مرغان دگر را رفت آواز
نواساز مستان نواساز کرد عروس چمن خنده آغاز کرد
چمان گشته در سبزه آهو بره نواساز گردیده کبک از دره