نفخ صور

وز جوش جیوش، نوبتی را روشن شده نفخ صور و محشر

مخلوق را بقای ابد گر بشایدی تا نفخ صور دولت او را بقاستی

گویم از من زنده شد شخص سخن من نه نفخ صور و نه عیسی کیم

نای روئین گویی آنجا نفخ صور اولست کز یکی بانگش روان از تن رمد زنگ از صور

مهلت اگر دهند تو را نا به نفخ صور آخر بود مقام تو در تخت گاه گور

قرارم کی بود خود در تک گور چو بر دمگاه نفخ صور باشم

صریر من نه اگر نفخ صور پس ز چه روست چو نفخ صور بدو زنده مرده های کهن

حشر از پا افتد و معزول گردد نفخ صور گر نوازد مطرب تقدیر موسیقار عشق

از نفحه هوای تو جان را میسر است آن زندگی که قالبش از نفخ صور یافت

به تیغ قهر تو آنرا که سخته کرد قضا چو وحش و طیر نیابد به نفخ صور نشور