نطنزی

معنی کلمه نطنزی در لغت نامه دهخدا

نطنزی. [ ن َ طَ ] ( اِخ ) حسین بن ابراهیم مکنی به ابوعبداﷲ و ملقب و معروف به بدیعالزمان نطنزی ، از شاعران و ادیبان و لغویون برجسته قرن ششم است. رجوع به بدیعالزمان نطنزی و نیز رجوع به مقدمه کتاب المرقاة چ بنیاد فرهنگ ایران و کشف الظنون بند 754 و فهرست کتابخانه مدرسه سپه سالار، ج 2 ص 176 و تاریخ ادبیات در ایران دکتر صفا ج 2 ص 318 شود.

معنی کلمه نطنزی در فرهنگ فارسی

بدیع الزمان ابوعبدالله حسین بن ابراهیم از ادیبان بزرگ قرن پنجم ( ف. ۴۹۷ یا ۴۹۹ ) . وی از شاعران ذواللسانین بوده و از آثار مهم او دستوراللغه است .
(صفت ) منسوب به نطنز: ۱ - از مردم نطنز. ۲ - ساخته یا محصول نطنز : گلابی نطنزی .

معنی کلمه نطنزی در دانشنامه آزاد فارسی

از گویش های مرکزی دستة شمال شرقی رایج در نطنز. نطنزی با گویش هایی مانند فریزندی، کشه ای، ابیانه ای، قهرودی، جوشقانی و چند گویش دیگر، مجموعة گویشی شمال شرقی از گویش های مرکزی را تشکیل می دهند. مصوت های این گویش a e i o u ü و مصوت های بلند مربوط به آن هاست. صامت های نطنزی، همان صامت های فارسی است. پسوند نکره ساز i است.
50010800

معنی کلمه نطنزی در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] نطنزی (ابهام زدایی). نطنزی ممکن است اشاره به اشخاص و شخصیت های ذیل باشد: • محمود بن هدایت اللّه افوشته ای نطنزی ، محمود بن هدایت الله افوشته ای نطنزی، از شعرا و فضلای دوران شاه عباس اول صفوی• آشوبی نطنزی، آشوبی نطنزی، از شعرای قرن دهم هجری
...

جملاتی از کاربرد کلمه نطنزی

معین الدین نطنزی مؤلف منتخب التواریخ دربارهٔ وجه تسمیه لرها می‌نویسد:
در سال ۶۵۸ قمری بدرالدین مسعود از دنیا رفت و جلال الدین بدر و ناصرالدین عمر فرزندان بدرالدین مسعود جانشین او شدند. دایرةالمعارف بزرگ اسلامی دربارهٔ جانشینی بدرالدین مسعود به نقل از منتخب‌التواریخ معین الدین نطنزی می‌نویسد: «در این وقت میان دو تن از فرزندان بدرالدین مسعود از یک و تاج‌الدین شاه پسر حسام‌الدین از سوی دیگر بر سر حکومت نزاع درگرفت، اما اباقاخان مغول، پسران بدرالدین را هلاک کرد و تاج‌الدین حکومت لر کوچک یافت. بااینهمه، تاج‌الدین سر به نافرمانی برداشت تا در ۶۷۷ قمری به دستور ایلخان کشته شد.»
«راجع به مبدأ و چگونگی پیدایش این زبان از مردم سؤال کردم ولی آن‌ها نتوانستند جوابی به من بدهند و همین قدر گفتند که فارسی قدیم است. در ایران فارسی قدیم به تمام لغات و ریشه‌هایی گفته می‌شود که در زبان‌های پهلوی جدید و پهلوی قدیم و ریشه‌های سانسکریت وجود داشته‌است اما این زبان محلی یک رشته زبان تقریباً مستقلی است که در قسمت مهمی از ایران و با تغییر لهجه متداول می‌باشد و زبان نطنزی همین زبان است. این زبان همچنین با زبان زردشتیان یزد و کرمان قرابت زیادی دارد.»