نایبه

بر نایبه ی عشق نپاید مگر آن دل کز روی رضا تیغ بلا را سپر آید

حشمت تو در دهان نایبه بشکست ناب هیبت تو از کمان حادثه بربود تیر

مهتاب بود مهر تو و حادثه‌کتان خورشید بود چهر تو و نایبه شبنم

به قصد اهل هنر بر گشاد و بیرون کرد پلنگ حادثه چنگال و شیر نایبه ناب

جانت ز همه نایبه در حفظ خدایست جاهت ز همه حادثه در حصن امان باد

با صد محیط نایبه طوفان نوح نیست یک نیم قطره در بر طوفان کربلا

هم حادثه را آب دو صد ساله به‌ کوزه هم نایبه را توشهٔ سی ساله در انبان

آن رنجه جان به جامعه چون شمس در کسوف و آنان بتاب نایبه چون موی درشکن

از ذره ذره ملک نه تنها شنیده اند از نی نوای نایبه ی نینوای تو

چنان عدوی تو شد تنگ‌عیش در عالم که خوانده نایبه را مایهٔ تن‌آسانی