ناشادی

شادم که ز ناشادی زمانه ای میر مهیمن خبر نداری

من و یاد قد شمشادی تو من و ناکامی و ناشادی تو

خروشی از دل ناشاد برداشت ز ناشادی خود فریاد برداشت

ای جوان مرگ من و حسرت دامادی تو غم ناشادی تو

به رغم سپهر است و ناشادی او (سحاب) ار دمی خویش را شاد دارم

شادمانیهاست از حسن و جوانی در دلت شکر آن را یک نظر در حال ناشادی بکن

ای گرفتار به سودای تو آزادی چند متعلق به غمت خاطر ناشادی چند

چون به ناشادی مردم ز تو شادان بودم آن که ناشادی من دید و نشد شاد که بود

شاد باد آنکه ز ناشادی من یاد نکرد شد ز ناشادی من شاد و مرا شاد نکرد

پرسید زدل دیده که گر ناشادی در من ره خونابه چرا نگشادی