ناسوده

نوز ناسوده تن ز سیرِ سبیل کامد آواز پر نهیب رحیل

چون شمع به ترک خواب گفته ناسوده به روز و شب نخفته

ما مانده شده‌ستیم و گشته سوده ناسوده و نامانده چرخ گردا

من هنوز از وصل تو ناسوده ام عقده از طره ات نگشوده ام

آسوده کسی است کاو در این دیر ناسوده بوَد چو ماه در سیر

از خلق نهفته چند باشی؟ ناسوده نخفته چند باشی؟

ای بس شبا! که در غم درگاه فرخت نغنوده ام ز ناله و ناسوده ام ز آه

به جز سبحه ناسوده انگشت او نخاریده جز ناخنش پشت او

چو من جویای دلداری همیشه دمی ناسوده در کاری همیشه

بدم ناسوده و آسوده دد و دام بدم بیدار و خفته مرغ و ماهی