نارنگ

غیرت آنرا که چون نارنگ ده دل بینمش گر به سینه صد دلستی خون شدستی چون انار

رنگ و بازیچه است کار گنبد نارنگ رنگ چند جوشم کز بروتم نگذرد صفرای من

ز سیمین کوی پستانش دو نارنگ که آن خون ها به دل چون مار دارم

زانکه نارنگ را بدید که باد همه رویش بخست زیر و زبر

چون آبی و چون سیب ازین صد تنه حوری چون نار و چو نارنگ ازین ده له یاری

بلبل از بستان گریخت از گلستان گلبرگ ریخت جای این نارنگ بستد جای آن بگرفت زاغ

ز نارنگ و برگش چمن گشت ناری ز ابر سیاه آسمان شد دخانی

وگر به فر تو نارنگ پیش خویش نهم ز روشنی چو مه و مشتری شود نارنگ

بیدار شده نرگس و نارنگ ولیکن در خواب گران رفته گل و لاله خندان

به لب شرم رخ مرجان و یاقوت به رخ رشک دل نارنگ و نار است