نارفتن

بعد ما کز سر حسرت همه روز افکندی سخن رفتن و نارفتن من در افواه

گیرم ز تو شرمنده آزرم نباشم نارفتن مهر تو ز دل چون رود از دل؟

باعث نارفتن کویت نمی پرسی که چیست گر نمی آیم به سوی بزمت از شرمندگیست

شهنشاه سوی زمین بنگریست که نارفتن باره بیند که چیست

گفتا که طمع نکرده زیرم بر نارفتن ازان دلیرم

مقام کعبه وصل تو، دور افتاده است از ما نه ساز رفتن است آنجا، مرانی برگ نارفتن

ز نارفتن کار نوذر همان یکایک بگفتند با بدگمان

ملک را بود در رفتن حجیبی نبودش هم به نارفتن شکیبی

وعظ ما ناگفتن است و درس ما ناخواندن است راه ما نارفتن و بنیاد ما افتادن است

به راه عاشقی شرط است راه عقل نارفتن چو درد عشق پیش آید به صد جان پیشوا رفتن