ناتوانا

زیر رخت و بار ایشان ناتوانا شد زمین پیش گیر و دار ایشان ناشکیبا شد زمان

دگر آنک در شهر دانا که‌اند گر از نیستی ناتوانا که‌اند

هم مگر رشحی ز شربتخانه احسان تو در گلوی این علیل ناتوانا افکنند

جهان آفرین ایزد کارساز توانا کن ناتوانا نواز

دل مام و باب ارچه کانا بود به رنج پسر ناتوانا بود