ناترس

یارب که از آن خدای ناترس انصاف من شکسته بستان

ای خدا ناترس آن چاک گریبان را بپوش شعله آه مرا در انجمن عریان مکن

نامدت رحم ای معلم با رخ همچون قمر ای معلم ای خدا ناترس ای بیدادگر

نیست پروای قیامت آن خدا ناترس را ورنه از دامان محشر دست ما کوتاه نیست

آن خدا ناترس را بر جان من کی می گماشت؟ عشق بی زنهار، اگر من از خدا ترسیدمی

امید رحم بود کفر ازان خدا ناترس که گر به کعبه رود از فرنگ می آید