نابرده

شاهنشه عشقم از جلالت نابرده ز نفس خود خجالت

سپاس از تو دارم نه از تخت و گنج تو دادیم این گنج نابرده رنج

جامی سرگشته رو در کعبه مقصود داشت ره به سر نابرده ایام سفر بگذشت حیف

به زیر آن کمر نابرده رنجی نشانی یافت از نایاب گنجی

پی به خود نابرده در تن پروری عمرت گذشت بود اگر گنجی نهان در زیر این دیوار بود

دگر کودکی چند نابرده روز روانشان ز تاب عطش پر ز سوز

ای براق وهم با ارشاد فکر بر سپهر قدر تو نابرده راه

خبر درست است که فردا چون مؤمنان در بهشت آرام گیرند بعضی زوایای بهشت خالی ماند تا ربّ العزة خلقی نو آفریند و آن منازل و درجات که از بهشتیان زیادت آید بایشان دهد چگویی از کرم وی سزد که خلقی نو آفریده عبادت ناکرده و رنج نابرده بناز و نعیم بهشت رساند و این بندگان دیرینه رنجها کشیده و در دین اسلام عمر بسر آورده و غمها خورده و دل در فضل و کرم او بسته، چه گویی ایشان را از فضل خود محروم کند؟ یا از درگاه خویش براند؟ حقّا که نکند، و فضل و رحمت خود ازیشان دریغ ندارد.

هیچ میری نیست نابرده عطا از کف تو هیچ شاهی نیست نابرده بدرگاهت نماز

ز گنجش یکی بهره برداشتیم دگر دست نابرده بگذاشتم