مباد

نهفته سر دهم از دیده سیل خون، که مباد غم زمانه برد جدولی به خانهٔ خویش

خود کرده‌ام به شکوه‌تر خصم جان خویش کافر مباد کشتهٔ تیغ زبان خویش !

واعظ چو خوش کناره گرفتی ز مال و جاه بنگر ترا مباد دگر در میان کشند

خواهم که همیشه زنده مانی خود بی‌تو مباد زندگانی

ز یاد خویش مبر هستیم تو ای ساقی دمی مباد که ما را به خود تو بگذاری

هیچ غمت مباد اگر مرد نزاری از غمت من به عذاب لایقم باش هلا که هم‌چنین

مباد چهره بزم تو بی می گلرنگ مباد ساغر عیش تو بی شراب حضور

ذقن بپوش چو بر من گذر کنی که مباد ز برق آه من آن سیب را رسد آسیب

هرگز مباد کوثر و جنت هوس مرا جام شراب و گوشه میخانه بس مرا

جدا مباد سه چیز از سه چیز او شب و روز ز تن سلامت و از دل خوشی ز دست ایاغ